Onze hond, een afstammeling van de wolf, blaft. Dat doet een wolf niet maar onze hond vaak te pas en te onpas. Huilen doen ze beiden. Je ontdekt ook verschillende manieren en toonhoogtes van blaffen en huilen. Wat wil onze hond hiermee nu eigenlijk zeggen of bereiken? En hoe kan je daar als eigenaar mee omgaan?
Naast huilen, janken en grommen heb je 6 hoofdcategorieën van reden en soorten van blaffen bij honden:
- De eerste reden om te blaffen is uit vreugde. De hond is in blijde verwachting, hij is opgewonden en hij vertoont stress signalen. Maar het is positieve stress. Denk hierbij aan de start van een wandeling, aan de baas die thuiskomt, … Het is een eerder hogere blaf en snel. Het geluid is een serie van geluiden met kleine pauzes. Hij kan ook janken. Het is belangrijk de hond zijn energie kwijt te laten in beweging, een leuke taak of iets te doen te geven om zich op af te reageren. En zeker de hond voor dit gedrag niet te straffen of boos te worden. Hij bedoelt het namelijk goed! Ook negeren helpt hier niet want de energie zit in het rood en de hond kan zichzelf moeilijk kalmeren hier.
- Een hond kan ook blaffen om te waarschuwen. Het is belangrijk deze taak van de hond serieus te nemen en ervoor te zorgen dat de hond als hij waarschuwt, gehoord en gezien wordt. Je moet hem duidelijk maken dat je zijn waarschuwing ziet en beslissen of er al dan niet verstopt of weggegaan moet worden. Je neemt die taak van de hond over want hij is ongerust. Negeren of straffen helpt dus niet en gaat enkel het waarschuwingsblaffen aanwakkeren, zodat de hond zeker is dat hij gehoord wordt. Waarschuwingsblaffen ziet de hond als zijn taak binnen de groep. Het zijn korte scherpe blafgeluiden die de rest van de groep duidelijk moeten maken dat er gevaar is en dat je moet wegwezen of je verstoppen.
- Blaffen vanuit angst, vaak gepaard met huilen. Angstblaffen is een lange reeks van geluiden om de groep (roedel, gezin, …) op te roepen om te helpen. Indien de hond niet geholpen wordt, gaat deze stressgedrag vertonen. Hij wordt apathisch, gaat zich verstoppen of vluchten, zichzelf likken, knabbelen aan dingen, enz… Angst mag je nooit bestraffen of negeren. Dat verergert de situatie en zo ontstaan trauma’s. Als baas moet je je hond hier vanaf helpen. Kruiden of medicatie om de angst aan te pakken kunnen nodig zijn.
- Blaffen om te waken of te verdedigen. De hond heeft 2 opties in zijn hoofd: vluchten of doen vluchten. Zijn stress is op dat moment heel hoog. Hij wil terug controle en dat gebrek aan controle en voorspelbaarheid maakt hem onzeker. Hij neemt een defensieve positie in en hij wil zichzelf en de anderen verdedigen indien nodig. Dit boezemt hem ook wat angst in want de dreiging is er en hij kan een eventueel gevecht altijd verliezen. Het doel van de hond is om de bedreiging op een afstand te houden. Het is dan ook een lage “gromblaf” die de hond hiervoor gebruikt.
- Frustratie blaffen. De hond zal niet ophouden. Dit omdat het blaffen zelfbelonend werkt (er komen endorfines vrij). Ook hier moet je als eigenaar iets aan doen. Als de hond aanhoudend of langdurig in stress of gefrustreerd is om iets of iemand, dan gaat hij aanhouden blaffen. Denk bijvoorbeeld aan een eenzame hond, alleen in zijn kennel, met niets te doen. Het is dus blaffen van frustratie en verveling.
- Aangeleerd (geconditioneerd) blaffen. Dit is meer zagen… de hond is op zoek naar beloning en aandacht. Aandacht kan voor de hond zowel positieve als negatieve aandacht zijn. Dit is dus blaffen dat je wel negeert.
Behalve blaffen kan de hond dus ook:
- Huilen: hier ben ik! Waar ben je? Ik roep de groep bij elkaar! Ik boots een geluid van bijvoorbeeld een sirene na. Dit is vaak het geval bij honden die alleen zijn of bij loopse teven.
- Janken: ik wil gezelschap! Ik mis mijn moeder! Ik heb angst! Ik wil hulp! Ik wil aandacht! Ik ben ongeduldig! Vb ik heb dorst en wil drinken.
- Grommen: het is me te veel. Het is moeilijk. Het is bedreigend! Het is onprettig. Ik ben bang. Je komt in mijn persoonlijke zone! Ik heb pijn!